De Standaard
20 september 2014
door Eva Van den Eynde

EEN
RUÏNE
GECOMBINEERD
MET
NIEUWBOUW

Urban explorers, fotografen met een passie voor ruïnes, kwamen jarenlang van heinde en ver naar de bossen in de streek rond Leuven afgezakt om er prachtige beelden te maken van wat nog overbleef van het oud jachthuis La Branche. ‘Het was net een stilleven. De koffiekoppen stonden nog op tafel, er lagen nog boeken en tijdschriften, alsof de bewoners plots op de vlucht waren geslagen’, weet architect Benjamin Denef van DMOA nog.

‘Verbouwen was geen optie, het gebouw was klaar voor de sloop. Maar er hing een hele geschiedenis aan en de charme die het uitstraalde wilden we absoluut behouden. En dus lieten we de buitenmuren van de U-vorm staan en plaatsten we letterlijk een doos in die buitenschil.’

Twee huisjes van de voormalige U-vorm bleven overeind en ertussen werd een strakke doos gezet als verbinding. Achteraan werd de prominente gaanderij, in eer hersteld en voor de stevigheid achteraan gespalkt met een betonnen structuur. Daardoor lijkt het alsof de zwarte nieuwbouw als het ware in het oude volume is geschoven.

ZWARTE COCON

Binnen doet niets nog denken aan de eenvoudige inrichting van het jachthuis.

De bewoners gingen resoluut voor een gewaagd interieur met een persoonlijke stempel. Willen veel koppels vooral een leefkamer die baadt in licht en ruimte, zij kozen voor een zwartgeverfde, knusse living. ‘Door de open boekenkast valt wel indirect licht naar binnen, maar het was een bewuste keuze om hier een ruimte te maken waar je je in kan terugtrekken, een soort cocon.’

Ook de eetplaats oogt atypisch en ademt een bargevoel door de enorme barkast met gekleurde verlichting die de flessen oplicht zoals in een cocktailbar. De keuken, waar het actiefste gedeelte van de dag plaatsvindt is dan weer licht en ademt ruimte. Ook hier geen steriele look overigens, maar een echte leefkeuken waar na schooltijd ongetwijfeld een gezellige drukte ontstaat.

BEPERKINGEN WORDEN UITDAGINGEN

Verscholen in de lange wand in de gang zit nog een deur. Die leidt naar de ouderlijke slaapkamer met badkamer. We bespeuren geen dressing, tot we enkele treden lager in een aparte kamer komen en ons even in een boetiek wanen: langs de vier muren zien we rijen open kleerkasten.

Wat verder blijkt dat we in de kelder- verdieping zijn aanbeland. ‘Die hebben we er achteraf als een doos ingeplaatst’, zegt Benjamin. ‘Omdat we boven beperkt waren qua ruimte – er mocht niet worden uitgebreid – hebben we in de kelder de technische ruimte ondergebracht, net als extra opslagruimte en fietsenstalling.’